සියපතක පෙති මුකුලිතව ගිය
එකම දවසක ගොම්මනේ
හදවතක ගිනි දළු නිවන්නට
සිහිකලෙමි නුඹ සක්මනේ
ලඳළු වන පෙත ඇවිද ගිය එක
දිනක සිහිවටනය දිගේ
ඇවිද යමි හද පුපුරු ගසනා
විටක පෙම්වත් මාවතේ
නුඹද වෙනතක මමද තනිවම
දිවිය දෙපසක දුර ඇදේ
හදක හඳුනන සොඳුරු මතකය
විල්තෙරක තනිවී ඇතේ
අතපය ලාලිතව සොලවමින්
සරාගී සිත් ගත් ලෙසින්
රඟන විට නුඹ රඟමඩල මැද
ඇතැමෙක් ලොබින් බලයි
නුඹ දිහාව
සිත සොවින් පිරේ නුඹ ගැන
නුඹ මගේ නුඹ මගේ
නුඹත් මගේ නුඹෙ රුවත් මගේ
උන් බලන්නේ නුඹෙ නැටුම නොවේ
නෑඹුල් මලක් වැනි රන් රුව නුඹේ
සිත ඉවසනු බැරි ලෙස ගැහේ
රැගෙන නුඹ මේ රඟමඩලින්
නික්ම දිවයන්නට සිතේ
කාත්කව්රුත් නැති ඈත මිටියාවතට
එවිට නුඹ මගේ නුඹ මගේ
කෑ ගසා පැවසිය හැක
හිස් අවකාශයට වුව
එහෙත් ඇත්තට නුඹ මගේද
සදහටම නුඹ මගේද
දිනක නුඹ සිත මෙන් කයද දමා
යන්නට වනවා නොවෙද
මදින් මද වැටහුණු
අනියත ලෝ දහමේ සත්‍ය
නුඹටද එක ලෙසම වග
නැගිටිමි අසුණින්
පිටව යමි රඟ මඩලින්
“කවි සිතුවම්“ වෙත ඡායාරූපය එව්වේ දඩල්ලේ හර්ෂණ අධිකාරි
දුක පමණක් නොව
සැපද
එකලෙසම නොවුනද
හැකි පමණ
බෙදාගැනුමට
අවැසිය මිතුරියක්
මටත් අද හෙට
නිහඬ බව රජයා
සුපුරුදු මූසල බව වෙනුවට
කෑගසා සතුටු වෙන
වදනින් වදන හිතවත්වන
මා වැනිම
හිතවතියක්
මහපොලව මතම සිට
පයගසා කල් ගෙවන
හිත මතම හිත තියන
සොඳුරු හිතවතියක්
අවැසිය මා හට
අවැසි බව දැනෙන ලෙසම
ජනරග විජඉදු දේවසුරේන්ද්‍ර නිර්මාණයක්
